Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/178

 — Uważam, panie pułkowniku!
 — Głupiś! Nie jestem pułkownikiem! Rozumiesz? Masz mi mówić, Pawle!
 Ordynans wyciągnął się, jak struna. Łączyński nachmurzył się.
 — Nie rób min, bo widzisz tę pięść?! Gorzałki!
 — Według rozkazu!
 — Żywo! — gwałtował pułkownik. — Jest! No, dobrze? W twoje ręce!
 — Nie śmiem, panie pułk...
 — Nie jestem pułkownikiem, trutniu! Pij! Dawaj kubek!... Ale, słuchaj no... a może ty chcesz mi przypomnieć!? Co, gadaj!
 — Panie... Pawle! — jęknął pomieszany ordynans. — Ja nie śmiem!
 — Jesteś bydlę! Co tu masz na ramieniu? Szlufę? Dawaj! Precz z nią! Taak! Pij! Maryśka umarła! Pamiętaj o tem! Siadaj! Czemu nie pijesz?
 — Piję, panie...
 — No, to dobrze! Widziałeś tego idjotę, Flahaut — nie chciał wierzyć! Cóż to za nikczemna gorzałka! Wody mi dałeś!
 — Gorzałka, według rozkazu!
 — Dawaj innej!
 — Niema, panie p...
 — Musi być! Idź — szukaj — marsz!
 Wystraszony ordynans nie dał sobie drugi raz powtórzyć rozkazu i umknął czemprędzej.
 Pułkownik obejrzał się niespokojnie dokoła.
 — Poszedł! Hm! Nikczemna gorzałka! Wody szelma nabełtał! A pić się chce!
 Łączyński ujął flaszę, podniósł do ust, przechylił i jednym