Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/180

 Ornano spojrzał niepewnie ku Łączyńskiemu, ten ostatni dodał po chwili.
 — Idź i powiedz, że pułkownik nie przyjdzie, bo... go niema!
 — Za pozwoleniem! Powiedziano mi, że tu właśnie kwateruje pułkownik Łączyński!
 — Kwaterował wczoraj!
 Ornano skłonił się.
 — W takim razie źle mnie objaśniono!
 — Najzupełniej! Widzisz pan przecież, że na pułkownika w tym uniformie nie wyglądam!
 — Zapewne, a czy panu nie wiadomo, gdzie pana Łączyńskiego szukać?!
 — Trudno rzec! Bo uważasz pan, taki personat! Osoba! Musisz pan wiedzieć, siostra pułkownika...
 Ornano pobladł.
 — Słyszałem coś!
 Łączyński przymrużył oczy z filuternym uśmiechem.
 — No, przyznać pan musisz, że szybko awansował! Przed tygodniem był porucznikiem jeszcze! A dziś boją go się! Kawaler oficerskiego krzyża, sztabowiec, do dworu włączony! To ci dopiero sługa! Wszystkiego co miał się wyzbył! Ale też siostrę ma — co!?
 — Nikczemnik! — mruknął Ornano.
 Łączyński zachwiał się nieco.
 — Bardzo słusznie — cha — cha! Masz pan słuszność! Lecz pozwól no pan, bo i pan masz, widzę, legję! Czy także za...
 — Byłem pod Jeną! — odparł dumnie Ornano.
 — Pod Jeną, proszę, że się panu chciało!
 — Mój panie, nie znam pana, racz mnie uwolnić od swoich uwag! Gdzież więc mam szukać Łączyńskiego!?
 — Pytaj Bonapartego, ten będzie wiedział!
 — Nie zapominaj pan do kogo i o kim mówisz!