Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/186

jak mu się tu lufa cała odkroiła w ranie!... Na gorąco chciał się z życiem załatwić!
 — Jakto? — przerwał oschle pan de Ségur. — Więc ten wypadek z bronią... chcesz nazwać samobójstwem?
 — Bezwątpienia!
 — Jesteś pan zatem w błędzie! Pułkownik Łączyński nie mógłby go popełnić! O ile pan zbadasz lepiej, musisz... do tego dojść przekonania!
 Chirurg spojrzał uważnie na pana de Ségur i skłonił się.
 — Bezwarunkowo!... Niezawodnie!...
 Maréchal de logis zwrócił się znów do Ornana.
 — Słyszałeś pan i wiesz teraz?... Osoba pułkownika Łączyńskiego jest nadto cenioną u nas, aby taki wypadek... miał dać pole do domysłów... Proszę o tem pamiętać!
 Ornano zrozumiał rozkaz.
 — Zastosuję się do tej wskazówki!
 — Tak — tak! Trzeba! Panie Ornano, dobrze, że pana widzę!... Oto mogę zwiastować ci nowinę, najjaśniejszy pan bardzo łaskaw na pana! Dostałeś legję, kapitańskie epolety, a teraz mam pewność, że nie będziesz pominiętym w najbliższym spisie zapomóg!
 — Jestem obowiązany...
 — Najjaśniejszy pan zawsze o nim wspomina, lubi nazywać pana „kuzynkiem!“ Sam chyba to czujesz, jak szybko się posuwasz naprzód! Przed kilku tygodniami byłeś jeszcze porucznikiem! A masz, kapitanie, lat?...
 — Dwadzieścia trzy!
 — Piękna karjera! No, nie mamy tu co robić! Pułkownika już sami opatrzą! Biedny Łączyński! Ale też nieuwaga! Co za nieuwaga!
 — O tej nieuwadze... jeszcze ordynans pułkownika nie ma dostatecznego przeświadczenia!
 — Widział może!