Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/191

większej komnatki. W antykamerze tej inny cyrulik powitał kapitana ukłonem wojskowym.
 Ornano rzucił cyrulikowi płaszcz i roztworzył drzwi następne.
 Kapitan zatrzymał się nieco na progu dla oswojenia się z panującym tutaj mrokiem, poczem już cichym, lecz śmiałym krokiem zbliżył się do posłania, na którem leżał młody mężczyzna z głową spowiniętą bandażami.
 Na ogłos kroków kapitana, mężczyzna poruszył się niespokojnie i zagadnął cicho.
 — Czy to wy, Hieronimie?!
 — Nie, panie, to Ornano!
 Chory uniósł się z trudem na posłaniu.
 — Ach, to pan — pan!? Prawda!
 — Jakże pan pułkownik się czuje!?
 — Ot — lepiej — znacznie lepiej! Tylko, panie nie pułkownik!... Porucznik poprostu! dawny porucznik!...
 — Trzeba pomyśleć o wyjeździe stąd! My gotujemy się do wymarszu!
 Chory poruszył się niespokojnie i zarzucił kapitana pytaniami.
 Ornano z całą wyrozumiałością wyjaśnił mu położenie armji i rozpowiedział dzieje całej kampanji.
 Gdy kapitan skończył, chory roześmiał się.
 — Wiesz pan, jakie to dziwne, gotówbym przysiąc, że o tem wszystkiem, co mi powiadasz, wiedziałem, że to znam..
 — Czasem to bywa! Otóż teraz musi się pan zdecydować! Tu pan pozostać nie możesz.
 — Oczywiście — bo cóż tu ja...
 — Słyszałem, że chcą panu zaproponować wyjazd do Paryża!
 — Do Paryża, chyba pan żartujesz? A cóż ja tam pocznę!?
 — Jest pan na tem stanowisku, iż może pan być pewnym