Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/196

 — Nie poznałeś mnie pan?!
 — Odrazu!
 — Zdawało mi się!
 — Słońce gdy wyjrzy z poza chmur!
 — Byłeś pan u niego?
 — Tak!
 — Jestem panu wdzięczną!
 — Bywałem tu nie dla pozyskania jej.
 — Bywałeś, więc dosyć! Czy prawda, że odzyskał przytomność? Może, może, to kłamstwo?
 — Od tygodnia!
 — Prawda, od tygodnia czekałam napróżno maligny!
 — Ach, więc pani szambelanowej zależało...
 — Chciałam go zobaczyć, nie będąc widzianą. — Dziś odjeżdżam stąd. Muszę. Inaczej być nie może! On także podobno. Przyszłam, sama nie wiem... Panie kawalerze!
 — Pani!?
 — A gdybyś pan, gdybyś pan nie odmówił mi swojej pomocy, gdybyś się wstawił!
 — Ja — ja!?
 — Tak! niczego nie żądam, nie chcę, aby mi przebaczał, nie napraszam się, nie wymówię ani słowa, nie okażę, nie zadrasnę... Niech mi wolno będzie zbliżyć się, ucałować rękę i tak odejść, niech mi pozwoli na progu stanąć...
 — Jemu tak bardzo potrzeba spokoju, zapomnienia! Pani Walewska oparła się o poręcz krzesła. Powieki jej drżały febrycznie, pierś falowała spazmatycznie. Ornano uląkł się tego wzruszenia.
 — Pani, racz pamiętać na te drzwi! Żywsza rozmowa może cię zdradzić, może targnąć niebacznie obumarłą strunę żalu.
 — Widzisz pan, żem spokojna. Obawiasz się, bym nie płakała? Czy mi płakać wolno?