Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/198

zaznać rozkoszy!... Wyście czyści, wy nosicie zaklęte w piersiach wielkie ideały, a jam upadła, lalka samolubna, chciwa...
 — Pani szambelanowo!
 — Chcesz być tak litościwym, panie kawalerze, że gotów jesteś dla ukojenia mnie... skłamać! Nie trudź się daremnie, nie wysilaj! Powtórz mi, co ci powiedziano!... Trzeba, żebym usłyszała!
 — Wszakże odgadłaś!
 — To nie dosyć! Chcę słyszeć, muszę! Rzekłeś mu tak, jak prosiłam...
 — Tak!
 — A on?
 — Odmówił!
 — Więc nawet do progu tej komnaty?
 — Nie!
 — Może nie powiedziałeś mu wszystkiego, może zbyt raptownie, zbyt pośpiesznie, zbyt obcesowo wyjaśniłeś mu cel przybycia?
 — Nie sądzę, uczyniłem, co mogłem, przekładałem...
 — I w zamian kazano ci zanieść mi obelgi?
 — Mylisz się pani, był spokojnym, wysłuchał mnie do końca, a w ostatku oświadczył mi, że się mylę, bo jego siostra... nie żyje!
 Pani Walewska wyprostowała się dumnie.
 — Dziękuję ci, panie kawalerze! Umarła bezwątpienia!
 Ornano, na to niespodziewane zakończenie wyrzeczone stalowym, metalicznym głosem, zdumiał się, ledwie uszom własnym mógł wierzyć.
 Szambelanowa tymczasem zebrała spokojnie fałdy swej powłóczystej sukni i wyciągnęła rękę ku kapitanowi.
 — Podaj mi ramię, panie kawalerze!
 Ornano spełnił życzenie z zimnym ukłonem. Pani Walewska skierowała się ku wyjściu, zapuściwszy uprzednio sta-