Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/201

 — Bardzo zaszczytne.
 — Teraz, ale nie wówczas, gdy wychodziła zamąż za pułkownika gwardji korsykańskiej Ludwika Ornano, potomka udzielnych hrabiów!
 Pani Walewska uśmiechnęła się na tę tyradę, kapitan spostrzegł się i zawstydził własnej chełpliwości.
 — Więc pański ród pochodzi z Korsyki!?
 — Urodziłem się w Ajaccio!
 — Służba wojskowa ma zatem dla pana podwójny urok! Da mu też zapewne...
 — Kto!? — przerwał raptownie Ornano.
 — Ach, panie kawalerze, służba, cesarz!
 — Wziął mi już więcej, niż dać może!
 Pani Walewska zwróciła twarz ku kapitanowi, a napotkawszy na drodze swych ócz płomienne spojrzenia Ornana, pochyliła głowę.
 — Skąd takie mniemanie? — odrzekła po namyśle. — Czy ten, kto sięga po to, czegobyś pan może chciał, lecz co nie jest twojem, zabiera tem samem twoje dobro?!
 — Ma pani słuszność — odrzekł ponuro kapitan. — Trzeźwości i rozwagi można się od niej uczyć! Nie każdy posiada sztukę ważenia słów.
 — Choć i panu, jako oficerowi pułku, mającego tyle dworskich obowiązków...
 — I dlatego dziś jeszcze zażądam przeniesienia mnie do linjowych dragonów czy strzelców.
 — Ucierpi na tem pańska karjera!
 — Ale zyska serce! Zresztą tak będzie!
 Pani Walewska przystanęła raptownie.
 — Jesteśmy na miejscu!
 Ornano obejrzał się ze zdziwieniem, a postrzegłszy teraz dopiero wielką szopę, ozdobioną sztandarem strzelców konnych gwardji, przyznał.