Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/202

 — Tak — tu, na lewo kwatera...
 — Pozwól sobie podziękować, panie kawalerze, za trud — rzekła z przesadzoną uprzejmością szambelanowa. — Jestem mu bardzo wdzięczną! Życzę powodzenia w zamysłach! Nie wątpię, że jeżeli nadal tak szybko iść będziesz, to przy następnem widzeniu już z generałem będę rozmawiała.
 Pani Walewska wysunęła lekko rękę z pod ramienia kapitana, zebrała starannie fałdy szaty i, uśmiechnąwszy się, skinęła mu głową na pożegnanie.
 Kapitanowi pociemniało w oczach. Nie słyszał, co do niego mówiła, nie rozumiał, uczuł tylko, że odchodzi, że zostanie sam, że jej oglądać nie będzie.
 — Pani! — wyrzucił gwałtownie. — Więc nic nadto niemasz mi do powiedzenia?! Nic zgoła?
 Pani Walewska przystanęła raptownie, głębię jej ócz jakiś smutek zalał.
 — I na cóż mówić, gdy się jest przekonanym, że niewiarę się spotka?
 — Niewiarę można zwalczyć! Prawda...
 — Tam gdzie jest wiara, tam niema prawdy, świadomość prawdy usuwa potrzebę wierzenia!
 — Zdawało mi się jednak, że niezupełnie będzie obojętnem dla pani... Proszę wybaczyć śmiałość, zdawało mi się tylko...
 — Słucham, mów, panie kawalerze!
 — A więc zdawało mi się, iż bodaj tyle zasłużyłem względów, że... że niezupełnie obojętnem jest dla pani, jakie mniemanie... że udzielenie mi pewnych szczegółów...
 — I cóż z nich przyjdzie panu!?
 — Bo pragnąłbym mieć ją usprawiedliwioną... bo przekonanie...
 Szambelanowa obciągnęła nerwowo woal.
 — Jest pan w błędzie! Czasem może zależeć, by ktoś wie-