Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/212

 — Niestety! Nadto sobie ufasz! Gdybyś mnie słuchała! Enfin, jakiż był dzisiaj!?
 — Sama nie wiem, inny niż zwykle! Zamyślony, roztargniony!
 — Co mówisz!?
 — Tak, aż mnie to zastanowiło. Dawno go takim nie widziałam!
 — Może znów Eleonora!?
 — Prosiłam już tyle razy...
 — Ach, ma chèrie, bo tak nie znasz ludzi, tak nie znasz, a jabym przysięgła!...
 — Napoleon dał mi słowo!..
 — Słowo! Mój Boże, słowo, czyż je mężczyzna daje kobiecie dlatego, aby dotrzymać potem!?
 — Mościa księżno, masz szczególniejszy dar drażnienia!
 — Marie! Czyżbym śmiała? Czyż nie postrzegasz, że tylko najserdeczniejsza przyjaźń ku tobie kieruje każdym moim krokiem?
 — Nazbyt troskliwa!
 — Uważasz mnie za winną, że chcę obudzić twą czujność...
 — Nie widząc niebezpieczeństwa!
 — Hm — hm! Kto wie — kto wie! Tylko proszę cię, nie bierz do serca, lecz w twojem położeniu trzeba się zawsze spodziewać, trzeba przewidywać, trzeba być przygotowaną na najgorsze! A ty tak nie chcesz myśleć o niczem! Powiedz sama, gdyby, czego Boże broń, nastąpiła zmiana w usposobieniu, gdybyś musiała usunąć się do życia prywatnego, cóż poczniesz?! Na Anastazego liczyć nie możesz, ja rada będę zawsze, zdołam zapewne... ale, ale, czyż będę w możności utrzymać cię na stanowisku! Godność twoja ma już wymagania! Nie przecz, kochanko! Ma wymagania wielkie! Pani Walewska może ustąpić, lecz musi pamiętać o tem, czem jest!
 Szambelanowa uśmiechnęła się gorzko.