Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/221

na lęku i, nie troszcząc się oń więcej, wszedł na ganek i zakołatał energicznie.
 Po dłuższej chwili i po jakimś wewnętrznym popłochu, który dawał się z łatwością rozpoznać w wytrysłych w różnostronnych oknach światełkach, — drzwi uchyliły się, ukazując schyloną postać starego sługi z latarką.
 — Pani szambelanowa Walewska tutaj? — zagadnął po polsku przybyły.
 Sługa wtulił głowę w ramiona i z podziwieniem poglądał na oficera.
 — Cóż, nie rozumiesz? Madame de Walewska?
 — Toć tutaj, proszę waszmości — tylko bo...
 — Pilna sprawa! — dodał ostro przybyły.
 Sługa skrzywił się, zaprosił ruchem ręki oficera do wejścia, zaczem podreptał do bocznej komnatki, zapalił w niej świecę i powróciwszy do oficera rzekł z grymasem.
 — Niech wasza wielmożność pozwolą.
 Oficer poszedł za wskazówką sługi, a znalazłszy się w komnatce, obciągnął z fantazją munduru, poprawił srebrne rzemienie sabertaszy, zadzwonił ostrogami, a ująwszy czapę w pół, szarpnął sumiastego wąsa i rozkazał.
 — Melduj mnie acan! Paweł Jerzmanowski, kapitan szwoleżerów gwardji jego cesarskiej mości.
 Sługa skłonił się uniżenie, mrugnął znacząco i podsuwając oficerowi fotel, zauważył konfidencjonalnie.
 — Oj, proszę waszej wielmożności, toć mi się w oczach zamroczyło, żem munduru nie rozpoznał! I takiego munduru, toć nim choćbyś, chciał, a wiek cały patrzył, a ślepi byś nie napasł! Rzadko takie jak dziś dla mnie, starego, święto.
 Jerzmanowski spojrzał przyjaźnie swemi czarnobystremi oczyma na starego sługę.
 — Bóg zapłać acanu za serdeczne słowo.
 Stary sługa uśmiechnął się filuternie.