Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/244

mkniętemi, z ust spływały mu sople brunatnej krzepnącej krwi, gardło jakimś ponurym dygotało charkotem.
 Na okrzyk szambelanowej, do izdebki wpadł chirurg, a za nim Jerzmanowski z wachmistrzem Wasilewskim.
 Chirurg pochylił się nad Gorajskim i jął pospiesznie solami go rzeźwić, a płynem jakimś przemocą poić.
 Jerzmanowski zaś pospieszył do pani Walewskiej, podniósł ją i do sąsiedniej wyprowadził izby, gdzie ją powierzył opiece innego oficera szwoleżerów, sam zaś powrócił do posłania towarzysza broni.
 Chirurg w tejże samej chwili odstawili na bok sole i, rzuciwszy raz jeszcze badawczym wzrokiem na konwulsyjnie drgającą głowę Gorajskiego, zasunął rękę za guzy munduru.
 Jerzmanowski brwi ściągnął.
 — Co — jakże?! Krwotok?!
 — Koniec!
 Jerzmanowski odsapnął z impetem.
 — Słuchaj, Girardot, sacrebleu, nie rób mi grabarskiej miny... toż oddycha, do miljon!
 Chirurg za puls ujął konającego, badał w skupieniu, długo, wreszcie rzekł cicho.
 — Umarł!
 — Umarł! — powtórzył głucho Jerzmanowski i zadzwoniwszy bezwładnie ostrogami, oparł się o ścianę i spoglądał w osłupieniu ku tężejącym zwłokom towarzysza.
 Girardot westchnął i napomniał półgłosem Jerzmanowskiego.
 — Kapitanie, znów się forsujesz, męczysz, zważaj na ranę własną, ledwie się zasklepiła!
 — To i co? — bąknął opryskliwie Jerzmanowski.
 Girardot uścisnął serdecznie rękę kapitana.
 — Bo wamby stąd odejść może!... Cóż, żyć już nie mógł,