Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/248

w skostniałe dłonie Gorajskiego, a potem usunął się na kolana, przeżegnał się i zaczął półgłosem się modlić. Jerzmanowski zagryzł wargi.
 — Fanatyk!
 — Wieczne odpoczywanie racz mu dać Panie! — mówił wachmistrz.
 — Organista! — mruczał z gniewem kapitan.
 — A światłość wiekuista niechaj mu...
 — Egzekwie całe będzie odprawiał! — Wasilewski!!
 — Pani nasza... Orędowniczko nasza! — brzmiał z niezachwianym spokojem głos Wasilewskiego.
 — Tfy! Przypomniało mu się, sacrebleu... Do kapucynów niech się zaciągnie! Mnie bo nic z takiego w szwadronie! Wasilewski!
 Wachmistrz przeżegnał się bez pośpiechu, musnął nieznacznie twarz rękawem i, dopiero spostrzegłszy tuż koło siebie Jerzmanowskiego, powstał i przybrał służbową postawę.
 — Cóż ty, stary? — zagadnął kapitan, siląc się na groźnego marsa.
 — Wszystko według rozkazu, panie kapitanie!
 — Hm! I ten... odprawiłeś mu acan, sacrebleu. A?... Cóżeś mu to do rąk wetknął?
 — Ja, panie kapitanie?
 — Przecież, nie ja! No, tu! O, tu?! — burczał Jerzmanowski.
 Wachmistrz sięgnął do rąk Gorajskiego, wyjął zeń niewielki przedmiot i podał go kapitanowi.
 — Cóż więc??
 — Częstochowska, panie kapitanie! Jerzmanowskiemu rumieniec trysnął na twarz, rzucił okiem na obrazik niewielki, szarpnął wąsa.
 — Pokaż go — bliżej! — Patrzcie i... sacrebleu, dalipan nie myślałem! Hm!