Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/252

 — Skąd to?
 Meneval porwał się z za stołu.
 — To pismo!? Nie wiem, najjaśniejszy panie! Natychmiast sprawdzę... Kancelarja odebrała...
 — Nie wiesz! Nie wiesz pan! Wy nigdy o niczem nie wiecie, co się wkoło dzieje! — strofował cesarz, przebiegając gwałtownie koniec listu.
 Meneval stał przed cesarzem, nie ważąc się ruszyć.
 Napoleon tymczasem, dobiegłszy końca pisania, odwrócił je i znów od początku czytał. Gdy po raz wtóry skończył, a głowę podniósł miał twarz siną.
 Meneval pobladł.
 — Sire?! — szepnął nieśmiało.
 — Duroca do mnie!
 Meneval wybiegł z komnaty. Napoleon po raz trzeci odczytywał list, jakby jeszcze własnym nie wierząc oczom.
 We drzwiach ukazała się kształtna postać ministra dworu.
 — Wzywałeś mnie, sire?! — zagadnął spokojnie Duroc.
 Napoleon ledwie że głowę odwrócił ku przybyłemu i, rzucając mu na stół trzymane pismo, rzekł z wybuchem.
 — Masz, dowiedz się, czytaj! Przysiągłbym, iż w tem jest więcej prawdy, niżbyś mógł przypuszczać! No, czytaj, czytaj!
 Duroc z niezachwianym wciąż spokojem wziął pismo do rąk i czytał.
 Cesarz mierzył wielkimi krokami komnatę i dogadywał z pasją.
 — Co? Piękny list! Naciesz się nim! Trzeba dopiero anonimu, denuncjacji, aby nić taką pochwycić! Ba, żeby nie ten tu łotr jakiś, czy intrygant, mogłaby sobie lada jaka drwić ze mnie w żywe oczy. A ty nic o tem nie wiesz! Nie spodziewałeś się! Pani Walewska! Cha! cha! Po prostu kobieta, nie lepsza od innych. Dziwisz się, co?!