Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/254

unieść podejrzeniu! Mój Durocu! Nigdy, żadna nie była mi tak drogą! Nigdy! Ona jedna tylko...
 — Tak jest istotnie, sire!
 — Czekaj, muszę to jej nagrodzić, muszę koniecznie! Ona nie wie o tem, że wątpiłem, ale ja wiem, a to dostateczne! Pomyślno, mój Durocu! Pomyśl, trzeba coś!...
 — Sire, zadanie nad moje siły! Wiesz, podobno najlepiej, że pani Walewska żadnego daru nie przyjmie.
 Cesarz zafrasował się szczerze i przeszedł w ton serdecznego zwierzenia.
 — Ach! I to mnie czasem aż o gniew przyprawia! Chciałbym bodaj czemkolwiek, a tu nic. Bezinteresowność do dziwactwa posunięta! Miałem intencje dla jej brata, wiesz, nie fortunnie się skończyły! Z drugiej strony ona mi ciągle ufa! Rozumiesz, o czem myślę! Tak mi ufa, że mnie samego czasem dreszcz przejmuje! Może za daleko posunąłem obietnicę! Cha! Kiedy ona zasługuje na to, aby cały świat jej pod stopy podesłać! A tu — trzeba się liczyć z warunkami! Sam wiesz, ile przykładam wagi do wyrzeczenia się przez Austrjaków Galicji na rzecz Księstwa! A kto wie, co wypaść może, kto wie! Słowem nic dla niej, nic zgoła!
 — Według mnie, sire, jeżeli uczucie twoje nie ostygnie...
 — Chyba byłbym wrogiem własnego szczęścia!
 — Więc możesz być pewnym, sire, że ona dobrą wolę oceni — kobieta kochająca!...
 — Masz rację — masz rację! — Czekaj, która godzina?
 — Dziesiąta!
 — Nie mogę teraz! Lecz po południu! Pojedziesz ze mną Ona ma dla ciebie wiele sympatji, zawsze cię wspomina serdecznie!
 — Sire!
 — Ten nieznośny de Bubna na mnie czeka! Przyjdź do mnie na śniadanie — a obiad zjemy u niej! Przyślij mi tu