Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/259

czem palce otrzepał, bęcnął chustką po nosie i zakonkludował z ukontentowaniem.
 — Okrutnie się zestarzałeś!
 — Mam zawołać na pokojowców?!
 — Na co? Poco?!
 — Myślałem, że pan do ogrodu!
 — Właśnie, i asysta mi niepotrzebna! Daj mi kapelusz i aby ze schodów mnie sprowadź!
 Kamerdyner podsunął się, aby ująć szambelana pod ramię.
 Pan Anastazy po raz ostatni zerknął w zwierciadło i machnął niecierpliwie ręką.
 — Czekaj! Legji nie mam? Gdzie legja?!
 — Legja honorowa?!
 — I cóż tak oczy wytrzeszczasz! Pytam o mój krzyż legji! Gdzie jest!?
 — W sepeciku, ale pan szambelan...
 — Sięgnij żywo, niema czasu!
 Baptysta spełnił rozkaz.
 — Wstęga zmięta, potargana, tu nawet naddarta!
 — Twoja wina! Nie pilnujesz, nie dbasz, nie pamiętasz!...
 — Bo pan szambelan sam...
 — Nie tłumacz się! Załóż ją pod frak! Byle znać nie było! Na białym orle! Preferencja legji się należy! Idzie!?
 — Nawet nie widać załamań!
 — Hm — to dobrze, dobrze! Ale możeby właściwiej było dworski mundur wdziać!
 Kamerdyner struchlał na samą myśl, że pan Anastazy gotów się kazać znów od stóp do głów przebierać.
 — Dworski mundur! Dzisiaj! Tu, w Walewicach, na tem Pustkowiu?!
 Szambelan pokiwał głową z politowaniem.