Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/26

ja tego żądam! Odszukać mi Baptystę!... Wody!... Ruszać mi natychmiast...
 Pokojowcy umknęli coprędzej. Pan Anastazy padł na fotel, krztusząc się i dysząc ciężko.
 Bolesza pokiwał znacząco głową.
 — Ogień, grom, piorun!... Szambelansiu drogi, parole d’honneur daruj poufałość, lecz chyba ze trzy mendle lat się znamy!... Na co tak gorąco!... Ot — zdawałoby się, że wam idzie bardzo o tego Napoleonka!? Najlepiej machnąć ręką, jak ja — bierz licho, co swoje! Rebelja rządzi — dla Boleszy niema miejsca!? Tiek — te! parole d’honneur, powiedziałem, jeżeli imć pan Szczęsny sprawy nie ocalił, to już nikt jej nie uratuje!...
 — Mnie — mnie wszystko jedno! Żona wróci... i... dziś... natychmiast... wyjeżdżam!
 — Tak?! Proszę... Dokąd?
 — Do Walewic, a potem do Wiednia, do Peterburka, wszystko jedno dokąd!...
 — Wola wasza, szambelanie dobrodzieju... tylko jabym się jeszcze namyślił, jabym poczekał!...
 — Acan masz strawny żołądek!
 — Może. Oczywiste dokumentum, że tego cienkusza piję!...
 — Mój Bolesza, nie bierz do siebie, ale ty nie rozumiesz! Wyjrzyj, proszę, czy kolebka już wyjechała!
 Bolesza podszedł do okna, rzucił okiem na ulicę i odpowiedział obojętnie.
 — Ba! nawet już wraca!
 — Już, tak prędko! Niepodobna!
 — Wraca! Zajechała!... Ale, pani, zdaje się, niema!...
 Pan Anastazy zwrócił głowę ku drzwiom. W kilka sekund stanął w nich hajduk.
 — Gdzie pani?!
 — Powiedzieli...