Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/263

 — Et — komu zdrowie...
 Pan Anastazy żachnął się.
 — Czyha, powiedziałem! Katar — przeziębienie, strzykanie rwanie! W rosie!!...
 Domagalski stropił się tym gwałtownym wybuchem, pan Anastazy tymczasem dalej rozprawiał o czatujących na człowieka w podmuchach zapadającego mroku dolegliwościach i wielkich skutkach, z małych rodzących się przyczyn. Wywód był długi, że aż samego szambelana zmęczył i w półsenną zadumę go wprowadził.
 — Jaśnie oświecony panie, idą! — ostrzegł raptownie Domagalski.
 Pan Anastazy drgnął i za laskę chwycił.
 — Gdzie — kto!?
 — Andrzejowa z panną służebną i...
 — Cesarzewiczowska mość! — dokończył gorączkowo szambelan.
 Domagalski podniósł swe krzaczaste, siwe brwi, lecz jakby odrazu orjentując się, przytwierdził z zapałem.
 — Jako żywo! Nasza mość cesarzewiczowska na ręku Andrzejowej!!...
 Pan Anastazy zaczął zbierać się pospiesznie.
 — Domagalski! Podaj mi ramię! Albo, nie, hajduk! Sam tutaj! Podejmij mnie!... Domagalski, czekaj! Pójdziemy tędy, wokół... i spotkamy się przypadkiem niby, na zakręcie!... Idźmy! Zobacz, czy legja dobrze! Pomóż mi od lewego ramienia!
 Szambelan wspierany z dwóch boków, ruszył zamaszyście w głąb alei, wyginającej się ku stronie, w którą udały się panna służebna i piastunka z dzieckiem na ręku.
 Manewr ten był znakomicie wyliczonym, bo już po ujściu kilkudziesięciu kroków szambelan miał idące kobiety naprzeciw siebie. Odległość zmniejszała się szybko.