Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/27

 — Byłeś w pałacu?...
 — Byłem, jaśnie oświecony...
 — Mówiłeś pani?!
 — Nie dopuścili mnie!... Marszałek pani hrabiny kazał powiedzieć, że jaśnie oświecona pani nie może przyjechać...
 — Co?! Nie może! Szubę dla mnie!... Szukać Baptysty!... Jadę sam!... Szubę!...
 Szambelan trzęsąc się i chwiejąc, podniósł się z fotela i zmierzał ku drzwiom. Bolesza zastąpił mu drogę.
 — Pozwól, kochany szambelanie, parole d’honneur, czy warto?!
 — Muszę — muszę!... Tego nadto!...
 — Hm, może! — rzekł sucho Bolesza, nie usuwając się z miejsca. — Ale szambelan nie pojedziesz!...
 — Oszalałeś acan?!
 — Bo... pod Blachę cię nie puszczą!...
 — Kto mnie nie puści!
 — No, choćby ja!... Szambelan jesteś wzburzony, a pani szambelanowa dobrodziejka cierpiąca...
 — Acanowi nic do tego!
 — Takby się należało spodziewać, a jednak ponieważ mam ochotę napocząć drugą, lepszą flaszę, więc powinność gospodarska niewoli...
 Pan Anastazy spojrzał osłupiały na bezczelnie uśmiechniętą twarz Boleszy.
 — Acan jesteś niespełna rozumu!...
 — O tem potem! A teraz, parole d’honneur, siadaj sobie szambelan! Bo... będę musiał być niegrzecznym!...
 Pan Anastazy rękę wyciągnął do dzwonka, lecz Bolesza uprzedził go.
 — Pozwól, kochany mości Anastazy!... Może jeszcze raz zadzwonić!?