Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/278

 — Co to?! Kto?!
 — Pokłonić się przyszedłem jaśnie oświeconemu panu...
 — Hę — hę!?
 — Ruszamy! Jedziemy!
 — Już jedziecie! Jakto?! Przecież jeszcze... nikogo nie ma! — zaoponował niepewnie szambelan.
 — Schodzą właśnie!
 — Schodzą! — powtórzył chropowatym głosem szambelan. — Hm! To ty także! A kurjer cesarski?!
 — Pojedzie na koźle ze mną i z Błażejem!
 — I z Błażejem — powtórzył znów pan Anastazy, kłapiąc bezwładnie dolną szczęką. — A ta Andrzejowa! Poczekaj!... Chodź tu! Podprowadź mnie! Masz tu tę kieskę — daj Andrzejowej, powiedz, że... że to niby od ciebie!...
 — Gdzieby powierzyła, jaśnie...
 — Nic! Czekaj! Tu masz skrzyneczkę! Pilnuj, jak oka w głowie... jakby w drodze wam zabrakło czego... jakich kolij, czy djademów, czy ten... Rozumiesz! To w tej skrzyneczce są!
 Domagalskiemu oczy zawilgły.
 Szambelan trzymał tymczasem za klapę kurtkę starego strzelca i mówił dalej.
 — Teraz niema co! Dopiero gdyby trzeba było! I ty niby od siebie... Kolję. Czekaj!... Tu masz dla siebie i ten... jedź z Bogiem!
 — Rodzicu jaśnie oświecony! — stęknął Domagalski, do nóg się chyląc panu Anastazemu.
 — Nic... i właśnie! Z Bogiem!
 Domagalski schował kieski za pazuchę, dźwignął ciężką szkatułę, pokłonił się i wyszedł.
 Szambelan znów do okna podreptał lecz ledwie po taborze się rozejrzał, drgnął i zawołał z jakąś desperacką pasją na Baptystę.