Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/287

 Niedostrzegalne płomienie przebiegły przez delikatną twarzyczkę szambelanowej.
 — Mylisz się, mościa księżno, wcale nie obojętnie! Cieszy mnie ona bardzo! Musi cieszyć!... Marzeniem cesarza było mieć prawego spadkobiercę!...
 Księżna strzepnęła z desperacją rękoma.
 — C’est par exemple, quelque chose incompréhensible! Inexplicable, mystérieux!... Chyba nie ogarniasz sytuacji, jeżeli cię nawet nie ekscytuje bodaj los dziecka!
 — Mego dziecka?!
 — Pytasz jeszcze! Dotąd ono miało wpływ potężny, niezaprzeczony, niezwalczony, łączyło cię z cesarzem, wiązało go, zapewniało tobie stanowisko, dawało punkt oparcia, pozwalało się spodziewać najniemożliwszych świetności! Poprostu, moja droga, nawet Marja Ludwika musiała się z tobą liczyć! Nie upieraj się! Miałaś dowód na cesarzowej Józefinie, gdyby nie Oleś, czyby zabiegała tak o twoją przyjaźń... o twoje względy! Dziś zostałaś pokonaną! Cesarz nie zatęskni do Olesia, mając przy sobie następcę... Poniekąd Oleś może mu zawadzać, może być niepożądanym sąsiadem!... Tak, moja najdroższa, znajdujesz się w momencie, w którym trzeba czemprędzej postawić wszystkie żądania, o niczem nie zapomnieć, bo jutro już niczego żądać ci nie będzie wolno!
 — Ja też ani dziś ani jutro niczego żądać nie będę!
 Księżna Jabłonowska aż kiwnęła się na krześle z alternacji.
 — Zastanów się! Marjo! Miej wzgląd na dziecko! Tobie nie wolno nie żądać, nie stawiać warunków...
 — Jakich warunków?!
 — No, ustąpienia, rozstania się, wycofania!
 Pani Walewska podniosła swe wielkie oczy na księżnę.
 — Tak — tak! przytwierdzała z przejęciem księżna. —