Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/297

Eleonory odczuwała, przeżywała z nią cały ten okrutny poranek.
 Duma, ambicja pani Walewskiej prysła, świadomość, że może jest tylko taką jutrzejszą Eleonorą, wstrząsnęła nią.
 — I poco ja to mówię? — wyjąkała znów pani Augier z bolesnem westchnieniem.
 Szambelanowa kiwnęła głową.
 — Tak! Trzeba, żebym wiedziała! Bo mnie to bardzo obchodzi! Słucham!
 — Cóż właściwie... to wszystko! — rzekła z prostotą Eleonora.
 — A cobyś uczyniła pani, gdyby cię wpuszczono do pałacu?
 — Ach! Boże mój... Zaklęłabym pana Constanta, żeby nas ratował, żeby przy odziewaniu cesarza wspomniał słówkiem!... Och! Żebym mogła mówić z panem Constantem!!...
 — Więc doprawdy szło pani o widzenie kamerdynera? — ozwała się pani Walewska, której to pragnienie zobaczenia się z lokajem w ustach matki syna cesarskiego wydało się dziwnem.
 — Naturalnie, pani szambelanowo! O, bo pan Constant wiele może! Więcej od pana Menevala! Dużo mu zawdzięczam!... Jemu bym powiedziała o nieszczęściu, on by mnie nie opuścił!...
 — Tylko na niego liczyłaś pani?
 — Ach, bo na kogóżby jeszcze?...
 Szambelanowa uśmiechnęła się z goryczą.
 — Może to i słusznie! Cha! Zatem o cóż idzie! Powiedz, proszę? O ile zdołam sama, przyrzekam ci udać się do Constanta!...
 — Bo to sprawa o Piotra! Pani szambelanowa wie... jak to było z moim pierwszym mężem?... Nie!?... Ani, ani o mojem powtórnem małżeństwie?!... Będę więc musiała opo-