Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/305

 Pani Walewska skinęła pobłażliwie głową. Pan Rémusat skłonił się posuwiście i zniknął w tłumie mundurów.
 Pani Walewska, ku której coraz natrętniejsze biegły spojrzenia, obciągnęła mocniej woal na twarzy i zasunęła się w głąb krzesła, aby jaknajmniej być na widoku. Obecność jej atoli nie uszła uwagi młodego pułkownika dragonów, gdyż ten, na widok szambelanowej, zdołał nawet przerwać rozmowę z generałem i zbliżyć się nieznacznie ku pani Walewskiej.
 Szambelanowa, na pozdrowienie pułkownika, uczyniła ruch pełen zdziwienia.
 — Pan mnie poznał?
 — Odgadłem, pani szambelanowo, nawet pozwolę sobie domyślać się celu przybycia jej tutaj!
 — Nie było czasu do namysłu!
 — Rozumiem — i tem więcej cenię pani gotowość! Równocześnie przepraszam za śmiałość adresowania się do jej łaskawości! Wyznam otwarcie, że obawiałem się, po napisaniu tych słów w pierwszym porywie... czy...
 — Chcesz pan powiedzieć, żeś nie ufał mi...
 — Nie, pani, wątpiłem, czy pamiętasz, że w ogóle jaki Ornano istnieje!
 — Więc tak krótką pamięć mają korsykanie?
 — Korsykanin, pani szambelanowo — odrzekł gorąco pułkownik — nie zapomina nigdy!
 — Lecz podobno wówczas, gdy nienawidzi!
 — Albo gdy...
 — Wszak to chyba dwa lata, jak ostatni raz widziałam pana? — przerwała żywo szambelanowa.
 — Nie każdemu czas tak upłynął szybko, dla mnie cztery i to długie bardzo...
 — I zdaje mi się, że nielada awansu mogę panu powinszować? Pułkownikowskie epolety!