Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/307

plątał się służbowy szambelan. — Ale właśnie, niema wyjątków!
 — Cesarz powiedział panu, że dla mnie...
 — A, broń Boże, o tem ani myśli — tylko, że wogóle wyjątków niema!...
 Szambelanowa roześmiała się sucho.
 Pan de Rémusat chciał ratować źle spełnioną misję.
 — I przeciwnie! Sam, w mojej obecności, powiedział do arcykanclerza: — Muszę skrzywdzić Davousta i jego dobra oddać Walewskiemu; poniósł wielkie straty w czasie pruskiej kampanji, a od chwili, jak się pogodził z żoną, mam dlań wielkie obowiązki! — tak powiedział najjaśniejszy pan!...
 Pani Walewska zagryzła do krwi usta.
 — Widzi pani szambelanowa, Rémusat zawsze gotów...
 — Do popełnienia niedorzeczności! — ozwał się z boku szyderczy głos.
 Pan Rémusat odwrócił się i ujrzał przed sobą niedbale uśmiechniętą twarz Talleyranda.
 Służbowy szambelan zmierzył hardo postać ex-ministra, na którym ciężyła chwilowa niełaska.
 — Panie, co to ma znaczyć?
 Talleyrand skrzywił się pogardliwie.
 — Żeś dotknął panią szambelanowę, cesarza nie osłonił i napaplał tyle, że naciesz się dzisiaj swoim urzędem.
 — Oho! To... moja rzecz!
 — Pani szambelanowo! — zwrócił się Talleyrand do pani Walewskiej, nie zważając na odętą twarz Rémusata. — Byłbym bardzo rad być jej użytecznym...
 — Tak, właśnie! — podchwycił służbowy szambelan. — Racz mnie powierzyć sprawę...
 Pani Walewska ochłonęła z osłupienia, które ją opanowało przed chwilą i spojrzała wyniośle na dworaków.