Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/308

 — Dziękuję panom, sprawa nadto wielkiej jest wagi!!...
 — Wszystko co w mojej mocy! — dodał Talleyrand.
 — Racz pani rozkazać! — nastręczał się Rémusat.
 Pani Walewska poruszyła głową przecząco.
 — W tym wypadku — rzekła wolno — sprawa jest tak ważna, tak doniosła...
 — Że?! — dopomógł ciekawie Talleyrand.
 — Że nikt tu nie byłby w stanie nic uczynić dla niej!... Chyba sam cesarz, albo jego lokaj, Constant!...
 Rémusat aż usta rozchylił z naiwnie szczerego zdumienia. — Talleyrand chciał konceptem odeprzeć cios, lecz szambelanowa pożegnała obu skinieniem głowy i pewnym krokiem ruszyła ku wyjściu.
 Na progu do Sali gwardji, Ornano podał ramię pani Walewskiej. Szambelanowa zawahała się, lecz przyjęła.
 U podjazdu szambelanowa przystanęła raptownie, spojrzała poza siebie i rzekła, siląc się na spokój.
 — Ach, więc tu jest ów pawilon Flory?
 — Pani widzi go po raz pierwszy?
 — I po raz ostatni, pułkowniku! Ale, pytałeś mnie, czego masz mi winszować?... Widzisz sam — zaszczytów!
 — I to ja stałem się mimowolnym sprawcą...
 — Że dowiedziałam się już dziś, co mnie spotkać miało jutro!? Raczej wdzięczną jestem, im mniej złudzeń, tem smutniej, ale i ciszej!... Biedna Augier! Pan teraz stale przy dworze?
 — Nie, pani — chwilowo! Ruszam znów w świat... ruszam tam, gdzie łatwiej nie myśleć, gdzie łatwiej...
 Pani Walewska obrzuciła suchem, palącem spojrzeniem pułkownika.
 — Przed panem cała przyszłość jeszcze!
 — W tej chwili właśnie! — szepnął cicho Ornano.