Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/310

 Duroc spojrzał za zdziwieniem na panią Walewskę, nie mogąc się oswoić z jej zimno ceremonjalnym tonem, jakim doń mówiła.
 — Zawsze lepiej, aby lekarz miał baczenie!
 — Masz słuszność, panie marszałku, dałam nawet znać jednemu ze starszych medyków...
 — A pani jak się czuje?
 — Jak pan widzi, wybornie!
 Książę Frioulu stropił się, lecz zrozumiawszy, że tu najlepiej będzie odrazu do rzeczy przystąpić, zapytał niepewnie.
 — Pani była dziś rano w Tuileries?
 — Byłam!
 — I może pani się domyśla, dlaczego audjencji...
 — Przecież to takie jasne! Nie byłam zamieszczoną na liście dziennej, nie zwróciłam się z prośbą do ministerjum dworu, nie pamiętałam o ceremonjale, słowem, sama jestem winną odprawy.
 Duroc zaledwie mógł się powstrzymać od okazania konfuzji, która go zdjęła.
 — Prawdziwie, pani szambelanowa ma słuszność! Nieinaczej, a mimo to cesarz ze swej strony niezmiernie żałował, iż nie mógł pani przyjąć...
 Pani Walewska złożyła Durocowi głęboki ukłon.
 — Panie marszałku, sądzę, iż nie odmówisz mi wyrażenia w mojem imieniu najgłębszego dziękczynienia za miłościwe wyrazy...
 — Pani szambelanowo!
 — Zaszczyt, który mnie spotyka...
 — Ależ, pani szambelanowo, — przerwał żywo Duroc — czy ja doprawdy zasługuję na to, żeby na tak przykre żarty mnie wystawiać!?...
 — Pan, panie marszałku?!
 — Tak, ja, pani szambelanowo! — powtórzył z mocą Du-