Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/338

 — Cóż tu, niema jakiejś władzy?
 — Ach, polska władza! — dociął znów Caulaincourt.
 — Jest, sire! — tłumaczył się Wąsowicz. — Ale koni brak! Zresztą, gdyby choć ludzie ci wiedzieli, kto jedzie, samiby pociągnęli szleje...
 Cesarz rozśmiał się.
 — Sapristi! A więc tym tu nazwisko i tytuł ministra nie wystarcza!?
 — Tylu ich, najjaśniejszy panie, tędy przejeżdżało... a zresztą, nazwiska pana Caulaincourt nikt tu nie słyszał, choć pocztmistrz wie o panu Menevalu, a panu Fain’ie, o Prevot’cie, a mameluka odrazu po imieniu nazwał!...
 — Cha — cha! Widzisz, Caulaincourt! Lepiejby mi było, żebym miast pod twojem imieniem, podróżował jako hrabia Rustan!
 Caulaincourt zacisnął zęby i gniewnym zezem obrzucił hardego porucznika szwoleżerów.
 — Koni kazałem szukać, a, żeby nie tracić czasu i sposobności, Rustan gotuje przekąskę i grzeje wino!
 — Dobrze — dobrze! Rób swoje!
 Wąsowicz wysunął się z izby. Cesarz rzucił za nim wzrokiem.
 — Zuch — chłopak!
 — Śmiały — zauważył Caulaincourt.
 — No, nic nadto! — odrzekł cesarz, a po przestanku ozwał się nową tknięty myślą: — Niema co, zboczymy z drogi i koniec!
 — Zboczymy?!
 — Hm — no tak! Stąd podobno nie całe trzy mile!
 — Dokąd, najjaśniejszy panie?!
 — Nie domyślasz się?! Do pani Walewskiej.
 — Wola twoja, sire, ale...