Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/341

dotąd w ziemię, podniósł główkę, a spostrzegłszy starościca, zmierzył go bystrem spojrzeniem i przystanął raptownie.
 Łączyński, tknięty magnetycznym wzrokiem cesarza, poruszył się...
 Oczy Napoleona i Łęczyńskiego spotkały się... Na twarzy cesarza odbiło się zakłopotanie i skupienie, jasne oblicze starościca wiało gorzkiem zasmuceniem.
 ...Czy cię znam?! — badały natrętnie oczy Napoleona. — Znam cię, nadto! — odpowiadały spokojnie oczy pana Pawła.
 Bonaparte skrzywił się niecierpliwie i zasunął rękę za zapięcie szuby.
 — Pan tu jesteś urzędnikiem?! — zagadnął oschle po francusku.
 — Nie, przejezdnym tylko!
 — Hm! Jesteś pan do kogoś mi znajomego bardzo podobnym! Mówisz, widzę, dobrze po francusku?!
 — Mówię, najjaśniejszy panie! — odrzekł mocniej Łączyński.
 Cesarz drgnął i obejrzał się niecierpliwie dokoła...
 — I... jesteś tu w tej izbie dawno?!
 — Od początku rozmowy twojej, sire, z panem Caulaincourt!
 — Pan tu?!... Od początku rozmowy?! Sacrebleu, to trochę za śmiało! Hej! jest tu kto, do pioruna!?
 Do izby wszedł Caulaincourt, a zoczywszy cesarza, stojącego naprzeciw starościca, — przystanął ze zdziwienia.
 Napoleon wskazał głową na Łęczyńskiego i ozwał się, hamując wzburzenie.
 — Ten pan uważał za właściwe wysłuchać naszą rozmowę!
 Minister się przeraził.
 — Ten — ten pan?!