Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/343

 — Gdzież ten Wąsowicz!?
 Mameluk uchylił drzwi i wyjrzał do sieni.
 — Czyż taka stąd na mnie spłynęła chluba? — mówił cicho starościc.
 Cesarz ostatkiem sił panował nad zniecierpliwieniem.
 Wyjaśnisz to pan komu innemu! Nic ci nie będzie! Dosyć! Przeklęty kąt! Rustan, wołaj-że!
 Mameluk wysunął się za drzwi.
 Napoleon stanął przy kominku i nogą kopał niedopalone głownie.
 Łączyński dźwignął z determinacją ramionami i nie śmiał się odzywać więcej.
 Po dłuższej pauzie — do izby wpadł Caulaincourt, a tuż za nim Wąsowicz z pocztmistrzem, imć panem Bolimowskim.
 Porucznik wysunął się naprzód ku Łączyńskiemu z groźną miną.
 — Co pan tu robisz?! Skąd się wziąłeś! Jak się nazywasz!?
 — Nie panu będę zdawał sprawę!
 — Aresztuję pana!
 — Panie oficerze, dobrodzieju! — wmieszał się z boku wystraszony pocztmistrz. — Toż nie obcy! Godny obywatel!!... Imć pan starościc Łączyński z Kiernozi!... Oficer dawny — legjonista!...
 Wąsowicz zalterował się.
 — Imć pan Łączyński!?...
 — Tak, jestem Łączyński! — rzucił hardo starościc.
 — Tem więcej dziwię się! — bąknął niepewnie porucznik, poglądając ku panu Caulaincourt, jakby odeń spodziewając się wskazówki a nie bacząc, że minister ani sylaby nie zrozumiał.
 — Racz mnie, mości poruczniku, uwolnić od swoich zdziwień!
 — Za pozwoleniem — zaprotestował żywo Wąsowicz, lecz