Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/349

szył żywo bocznemi drzwiami w głąb służbowych korytarzy i powrócił niebawem z podoficerem.
 — Ten zna drogę, panie marszałku.
 — Dziękuję! Ale, cesarz mówił dziś o panu!
 Jerzmanowski poczerwieniał.
 — Jest wzruszony pańską wiernością...
 — Et, panie marszałku, gdyby on chciał tylko! — odparł z błyskiem oczu szef szwadronu.
 — Wiem, wiem! — przyznał serdecznie Bertrand. — Cóż, tymczasem tak musi być!... Pozwól pan, lada chwila powinien nadjechać z Paryża pan Caulaincourt!... Zatrzymaj go, zanim nie powrócę! U cesarza jest książę Bassano... Czy warta stawiła się na zmianę?
 — Tak, jak wczoraj!
 — Czy tylko Laborde jest pewny?
 — Z tych co są, żaden się nie ruszy!
 — Jeszcze słowo; nie mógłbyś mi pan towarzyszyć... ułatwiłoby mi to sytuację!
 — Jestem na służbie, panie marszałku!
 Bertrand uśmiechnął się i uścisnął serdecznie rękę pułkownika.
 — Daruj pan, w tym odmęcie nie trudno banialukę palnąć! A w dodatku, ta wizyta, ciężka do oddania, cały nasz hart, że niema przy nas kobiet!...
 — Więc prawda, że może jutro już stąd?
 — Niewiadomo! Caulaincourt przywiezie nowiny! A kto wie, czy z nim razem nie przyjadą jacy delegaci — pośrednicy... Musicie z Labordem murem stanąć, bo gdyby który z tych starych dzieciuchów zaczął im po swojemu wygrażać... U grenadjerów nie kupić!!
 Jerzmanowski odetchnął ciężko.
 — Będzie cisza, panie marszałku, kiedy tak trzeba!...
 Bertrand nacisnął kapelusz i, kiwnąwszy na szwoleżera,