Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/367

 — Za mną, w drogę!
 Szwoleżer z grenadjerem salutowali zamaszystym krokiem ruszyli za oficerami.
 Jerzmanowski zawrócił wprost ku czerwieniejącemu w dali szczytowi Capanne. Przez pewien czas szli wszyscy w głuchem milczeniu, pilnie bacząc na wąską, a krętą ścieżkę, wijącą się po falistym gruncie, wspinającą się tu i owdzie na góry, skradającą się pod konarami platanów, magnolji i fig, to znów biegnącą nad urwistymi brzegami wartkich strumieni. Dopiero, gdy z poza wzgórza znów wychyliła się toń morska, a monotonny poszum fali zagłuszył szepty cyprysów — major odezwał się cicho do towarzyszącego mu oficera.
 — Dochodzimy do Procchio!...
 — Za pół godziny będziemy w Marcianie!
 — Obawiam się, kapitanie, żebyśmy się nie spóźnili!...
 — Marszałek mówił, że najwcześniej zdążą na godzinę dziesiątą!
 — Prawda, lecz rozmaicie mogło wypaść!
 — Z Pianosy tulaj dobre trzy godziny drogi... a przytem morze dziś nie najlepsze!
 — Daj go katu, jeszcze go nigdy spokojnem nie widziałem!
 — Prąd się rwie, między wyspami bywa tak wszędzie!
 — Mała stąd pociecha!... Pośpieszajmy!... Marszałek nie mówił wyraźnie, leczbym szyję dał, że cesarz nadjedzie!... A trzebaby tam może i w Marcianie ład zaprowadzić!...
 — Koch z Fiutowskim dadzą sobie radę!
 — Pewnie, pewnie... ale pewniej być na miejscu!
 Jerzmanowski podwoił kroku, idący z nim kapitan poszedł za jego przykładem. Żołnierze odstali nieco.
 Vraincourt, korzystając z okazji, mruknął do Krzeczkowskiego.