Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/368

 — Sam djabeł nie zrozumie waszego zakazanego języka!...
 — Francuski djabeł pewnie!
 — Cóż mówił?!...
 — Że może cesarz nadciągnie!
 — No, ja myślę, przecież się to malcowi należy!... Zanim Vraincourt zdołał dokończyć zdania, tuż za plecami posłyszał lekki odgłos kopyt końskich.
 — Masz go już! — szepnął do Krzeczkowskiego. Szwoleżer chciał się obejrzeć, lecz mały konik górski już był dopadł żołnierzy.
 Vraincourt i Krzeczkowski rozstąpili się i sprezentowali broń.
 — Co tu robicie?! — dał się słyszeć stalowy głos Napoleona.
 — Idziemy oglądać małe kapralątko! — odrzekł raźno grenadjer.
 Cesarz zdarł konia.
 — To ty, stary zrzędo!?... I cóż się tak wleczesz!?...
 — Bo się boję, czy mnie do sadzenia sałaty nie napędzą!
 — Nic — nic, stary!... Jesteśmy wszyscy na urlopie!
 — Myślałem, najjaśniejszy panie, że nam dali dymisję! Napoleon zaciął usta i odwrócił się do szwoleżera:
 — A tobie jak się zdaje?!...
 Krzeczkowski wyprostował się, jak struna...
 — Że... urlop nasz już się kończy!...
 — Widzisz, Vraincourt, ten ci odpowiedział!... No, chodźcie!...
 Cesarz ruszył stępa — żołnierze postępowali za nim. Po małym przestanku Napoleon zwrócił się znów do Vraincourta.
 — Tyś żonaty!?...
 — Wdowiec, najjaśniejszy panie!
 — A dzieci masz?!