Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/371

barka, uniesiona grzebieniem wody, zaryła się w piaszczyste wybrzeże, skinął na Jerzmanowskiego i podszedł do rzuconej kładki.
 Z barki wyszła ciemna postać kobiety, prowadząca za rękę maleńkiego chłopca.
 Napoleon drgnął całem ciałem i zaledwie kobieta dotknęła ziemi swą drobną stopą, porwał chłopca w objęcia i przytulił go do piersi.
 Naraz bystry wzrok cesarza spoczął na bladej, pociągłej twarzy nieznajomej.
 Bonaparte otrząsnął się ze zdumienia i rzucił głucho:
 — Ty, ty... tutaj!? Patrz, a mnie się zdawało, że ściskam syna!...
 — Najjaśniejszy panie i nie omyliłeś się!...
 — Chodź ze mną! — rzucił cierpko cesarz i poszedł wprost do dworku.
 Nieznajoma podążyła w milczeniu za Napoleonem, tuląc rozpłakanego chłopca i, nie zważając na prężące się przed nią postacie straży.
 Bonaparte wprowadził nieznajomą do małego saloniku, chłopca wywiódł brutalnie do bocznej komnaty i służącej wskazał, zaczem, ze złością drzwi zatrzasnąwszy, ozwał się krótko:
 — Pocoś tu przyjechała?!
 Nieznajoma, zmrożona pytaniem smutnie pochyliła głowę.
 — Najjaśniejszy panie, daruj! Mówiono, że jesteś sam, sam zupełnie, opuszczony przez najbliższych, chciałam ci dowieść, że nie dla potęgi twej, nie dla cesarza szłam za tobą!
 Bonaparte złagodniał.
 — Nierozwaga! Dzieciństwo! Narażasz siebie i mnie! Cenię w tobie serce, radbym cię mieć przy sobie — ale muszę