Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/380

w pisaniu strzymał! Bertrand powinienby lada chwila przynieść swoje listy! Zciemnia się.
 — Chmurzy się! — objaśniał Drouot.
 Cesarz zażył tabaki, strzepnął palcami i ku oknu się zbliżył.
 — Hm — prawda! Ma się na deszcz! — zauważył obojętnie, zaczem dodał, wracając do przerwanego wątku: — Ale, przyznaj, żeś ty także ani myślał, abyśmy takiego posła mogli zdobyć!
 — Istotnie, najjaśniejszy panie, nielada trzeba poświęcenia, żeby się ważyć!
 Napoleon wydął zlekka policzki.
 — Hm! Poświęcenia! Powiedz nadewszystko, przywiązania!
 — Właśnie, toż samo chciałem wyrazić, ale...
 — Ale co?!
 — Łatwiej może było tu się dostać, niż stąd wyjechać!
 — Sądzisz?!
 — Bezwątpienia, tak, sire! Anglicy czuwają — tu, na Elbie, nie śmieli ścigać, musieli zaniechać pogoni, lecz w tamtą stronę, jeżeli nie pochwycą na morzu — zaalarmują całe wybrzeże od Livorno po Barcelonę... No, a przytem szyjębym dał, że Mariotti wie już o wszystkiem!...
 — Powoli, powoli — obawy za daleko cię unoszą! Cambronne podwoił straże, żywa dusza, od chwili przybycia pani Walewskiej, nie ruszyła z portu!...
 — O Portoferraio jestem spokojny!
 — W Longone czuwa Taillade!...
 — Ach, sire, a jednak tyle razy nas przekonano, że nasza czujność nie dorównywuje przebiegłości szpiegów!
 Cesarz zmarszczył się i jął mierzyć pokój wielkiemi krokami.