Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/382

samym nosem strażniczej korwety! Widzisz stary! Zbrakło ci rezonu!
 — Sire! nie wątpiłem ani chwili — ozwał się ze szczerem ukontentowaniem Drouot, lecz nie zdołał dokończyć zdania, gdy do drzwi bocznych pokoju zapukano zlekka.
 — Pewno Bertrand! Proszę! — rozkazał cesarz.
 Na progu ukazał się oficer ordynansu.
 — Co to — czego?!
 — Pułkownik Campbell przyjechał z Portoferraio i prosi o posłuchanie! — zameldował oficer.
 Drouot pobladł. Napoleon zasunął głębiej rękę za zapięcie mundura.
 — Campbell tu, w Marcianie? Do licha! Balbi mi się spisał! Na prześpiegi przyjechał! Cóż! Wprowadzić pułkownika!
 Ordynans wyszedł.
 Drouot podniósł się i pośpiesznie zaczął składać papiery i do skórzanych, pod stołem leżących, tek chować.
 Cesarz przechadzał się z oznakami zniecierpliwienia.
 — Pułkownik musiał coś pochwycić w Portoferraio!
 — Niechby sobie chwytał, co chciał, ale że go Balbi puścił! że mu nie przeszkodził! Konceptu mu brakło!... Trzy razy przypominałem mu, aby Campbella strzegł! A Campbell tu!
 — Pułkownik Campbell! — zameldował od progu oficer ordynansu.
 Do pokoju wszedł wysoki mężczyzna w mundurze pułkownika angielskiego, skłonił się z uszanowaniem cesarzowi, skinął przyjaźnie generałowi Drouot i przybrał ugrzecznioną, lecz pewną siebie, postawę.
 — Witam pana, witam! — rzekł porywczo Napoleon. — Nie spodziewałem się tu pana!
 — Sire, proszę mi darować, obowiązki służbowe zniewoliły mnie...
 — Do zakłócenia mi kilkodniowego wypocznienia, któ-