Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/383

rego w tem ustroniu chciałem zakosztować! — odparł cierpko Napoleon, lecz, spojrzawszy na zafrasowaną raczej, niż pomieszaną twarz angielskiego pułkownika, dodał spokojniej: — Musisz mieć, panie komisarzu, nielada sprawę!
 — Tak jest, sire!
 — Więc proszę, słucham! Mów prędko, bo zbiera się na deszcz — a tu, doprawdy, nie miałbym gdzie pana ulokować!...
 Campbell uśmiechnął się lekko.
 — Ach, to mniejsza! Lecz, czy wasza cesarska mość pozwoli...
 — Idzie panu o Drouota! Możesz mówić śmiało!
 — Tak, ale jednak...
 Generał podniósł się i wyszedł na palcach z pokoju.
 Cesarz wzruszył ramionami, a gdy drzwi się za Drouotem zamknęły, rzekł rozkazująco.
 — Mów pan, byle krótko! Wiesz doskonale, pułkowniku, że cenię w tobie nieraz miłego kompana, ale znieść nie mogę niespodziewanych twoich odwiedzin!
 — Obowiązki moje, sire!
 — Załatw-że je prędzej, bo zaczynasz być pan nudnym!
 — A więc, najjaśniejszy panie, powziąłem wiadomość...
 — Powiedz pan: — doniósł mi jeden z moich szpiegów!
 — Skoro mam być dokładny — więc kapitan fregaty! Otóż doniósł o zajściu, jakie wydarzyło się na morzu pod Marcianą i wylądowaniu damy z synkiem!
 — I cóż więcej?!
 — A następnie o przeprowadzeniu barki do Porto Longone!
 — I jeszcze!?
 — Nic nadto, sire!
 — To niewiele! — uciął Napoleon. — Myślałem, że masz coś ciekawszego do powiedzenia.