Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/386

 — Daruj, pułkowniku, lecz nie wiem, czemu mam przypisać!...
 — Obowiązek mój, wasza cesarska mość!...
 — Za kogóż mnie pan bierze!... Zdaje ci się widocznie, że jestem co najmniej królową neapolitańską!...
 — To jest... istotnie!... — jąkał zbity z tropu komisarz.
 — A równocześnie nie poznajesz pan znajomych!
 — Doprawdy — właśnie najjaśniejszy pan...
 — Pozwól, pułkowniku, że zadzwonię o świecznik, inaczej, jak widzę, nawet nie przypomnisz sobie minjatury, która kilka lat temu zginęła pewnej osobie w przejeździe przez Wiedeń!...
 Pułkownik oniemiał na razie. Dama zadzwoniła na służbę.
 Dopiero, kiedy po małej chwili wniesiono światło, Campbell spostrzegł swój błąd, lecz w tem większą jeszcze wpadł konfuzję.
 — Witam pana! Czy tak się zmieniłam?...
 — Pani szambelanowa! Pani Walewska!...
 — Chyba teraz nie wątpisz!?...
 — Więc to pani, pani wczoraj!?...
 — O mało co nie stałam się zdobyczą pańskich ziomków!
 — Co za nierozwaga! Co za śmiałość! Ach, gdyby pani uprzedziła mnie słowem, to przecież...
 — Nie chciałam pana narażać...
 — A jednak... sprawiłoby mi to niekłamaną...
 — Nadto, nie sądziłam, abyś pan pamiętał! Przed chwilą miałam dowód oczywisty, jak łatwo wziąłeś mnie za kogo innego!
 — Pani szambelanowo! Powiedziano mi, że cesarzowa Marja Ludwika przyjechała z synem — a cesarz nie wyprowadził mnie z błędu... lecz, że pamiętałem, oto dowód!
 Campbell sięgnął w zanadrze mundura i wyjął minjaturę.