Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/387

 — Ta mnie nie opuszcza!
 Pani Walewska zapłoniła się.
 — Powinnabym zażądać zwrotu jej... Posiadłeś ją pan bez mojej wiedzy!
 — Przyznaję, pani szambelanowo! Lecz przysięgam, że nikt jej prócz mnie nie oglądał!...
 — To nie zmienia rzeczy!
 — Bardzo! Minjatura zginęła, zbyt małą wartość przedstawia ona dla pani, aby się o nią troszczyć, a zbyt wielką dla mnie, bym mógł ją utracić!
 — Lubi pan malowidła?
 — O ile przedstawiają...
 — Więc pan tu, na Elbie, zajmuje stanowisko? — przerwała pośpiesznie pani Walewska.
 — Tak jest — a pani?!
 — Ja?! Wolałabym być na pańskiem miejscu!...
 — Nie rozumiem!
 — Trudno w kilku słowach wyłożyć, a tak jest przecież! Cha! A więc wypada mi tylko przeprosić cię, pułkowniku, za zawód, który cię spotkał...
 — Oby taki nie omijał mnie nigdy! — odrzekł gorąco Campbell.
 — Dziękuję za łaskawość!
 — Czy pani pozwoli mieć nadzieję złożenia...
 — Niestety, pułkowniku, wątpię, czy na Elbie!...
 — Pani nie zostanie? Pani odjeżdża?!
 — Prawdopodobnie! — przytwierdziła szambelanowa z gorzkim uśmiechem. — Tak się tu wszyscy spodziewali najjaśniejszej pani, że muszę się obawiać, czy każdy równie dworsko przyjąłby rozczarowanie, jak pan...
 Campbell poczerwieniał i do ręki pani Walewskiej się schylił.
 — Dwoma wręcz przeciwnemi uczuciami odpowiadam