Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/391

 Pani Walewska skinęła w milczeniu głową.
 — Więc tak, stąd ruszysz do Porto Longone, odwiezie cię Salustjano! Będziesz jednak musiała zboczyć za Campbellem do Portoferraio! Powiedz mu najlepiej, że ze mną zerwałaś, usposobi go to wybornie, a potem byle ci dał rekomendację, poprostu paszport na wolny przejazd!... A potem, do portu, do Taillada i na morze!... Ale, bo ty nie słuchasz!?...
 — Słyszę wszystko!
 — Jak sądzisz?!
 — Uczynię, jak trzeba!...
 — Droga Marjo! Nadużywam twojej dobroci! — Pozwól, niech cię ucałuję!
 Napoleon zbliżył się do pani Walewskiej, lecz w tej samej chwili dało się słyszeć pukanie do drzwi.
 Cesarz bez wahania odwrócił się od szambelanowej i poszedł odsunąć zasuwkę i drzwi otworzyć.
 Do pokoju wszedł Bertrand.
 — Jesteś nareszcie!
 — Nie mogłem — ulewa mnie zaskoczyła!
 — Gotowe?!
 — Wszystkie papiery, sire, są w tej kopercie — już i Drouot zapakował swoje!...
 — Dawaj! Doskonale!... Wszak znasz, panie marszałku, naszego kurjera?!
 — Mam honor! — odrzekł Bertrand, składając ukłon szambelanowej.
 — A koń, a wózek!?
 — Stoi za pałacykiem — gotów do podróży!
 Napoleon skinął marszałkowi z ukontentowaniem.
 — Słyszysz, droga Marjo?! Marszałek powiada, że już można!... Czekaj, zadzwonię na służbę twoją! Małego czasby zbudzić! Sama chcesz iść, najlepiej! Byle nie marudź!... Ale,