Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/392

więc tu są papiery, musisz je ukryć przy sobie!!... koniecznie przy sobie!...
 Pani Walewska wzięła wielką, mięsistą kopertę z rąk cesarza i wyszła do sąsiedniego pokoju.
 Napoleon rzucił wzrokiem za odchodzącą i rzekł z przekonaniem do Bertranda.
 — Nieoceniona kobieta!...
 — I ja tak sądzę, sire!
 — Jutro, o tej porze, będzie w Civita-Vecchia! A nawet, kto wie, czy nie w drodze do Florencji!
 — To zależy, sire!
 — Hm! Jakto?!
 — Sądziłbym, że nawet pani szambelanowa powinnaby się zatrzymać, deszcz leje coraz większy!...
 Napoleon stanął przed oknem i usiłował przeniknąć czarną płachtę nocy, która wyzierała z poza szyb.
 — Leje!? Pada — nic więcej!
 — I łyska się!...
 — Prawda, że się trochę łyska, lecz to właśnie noc jakby upatrzona! Teraz pod nosem samemu Mariottiemu możnaby przejechać!
 — Istotnie, sire, jednak dla kobiety, może lękliwej!...
 Napoleon roześmiał się dobrodusznie.
 — Mój Bertrand, czegóż tu się można lękać! W taką noc, ani łodzi rybackiej nie spotkają! Wymarzona noc! Pozwól, wózek stoi za pałacykiem!...
 — Tak jest, sire!
 — Wyprowadź szambelanowę, idę naprzód! Tylko nie bałamucić długo.
 Cesarz wyszedł z pokoju i przez korytarz skręcił do komnatki, w której był pracował jeszcze Drouot.
 Generał na widok Napoleona powstał z uszanowaniem.
 — Gdzie mój kapelusz! Aha, jest!...