Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/393

 — Sire, leje jak z cebra!
 — O — och! Znalazłeś porównanie!
 — Każę płaszcz podać!
 — Co ci w głowie! Taki deszcz sobie!... Czy te drzwi na taras otwarte!? Albo nie — chodźmy tędy! Idziesz ze mną!
 — Jestem na rozkazy! — odrzekł pośpiesznie generał i, porwawszy za kapelusz, wyszedł za cesarzem.
 Napoleon zmierzał szybko do wyjścia przed pałacyk, lecz, zanim drzwi ostatnich dosięgnął, uczuł raptownie, że brodzi w wodzie. Ciemń nie pozwalała rozeznać dobrze, skąd się woda tu wdarła.
 Drouot wprawdzie pośpieszył zauważyć, iż to ulewa pozwoliła sobie na tę śmiałość, lecz Napoleon ofuknął generała.
 — Skąd ci się to przyśniło! Poprostu ktoś rozlał wodę!... I nic więcej!
 Dopiero, kiedy na progu wyjścia fala dżdżu powitała wychodzących, cesarz raptownie się zawahał.
 — Istotnie pada!
 — Jakby oberwanie chmury!...
 — Tu powinien stać wózek dla pani szambelanowej!
 — Noc — nie widać! Hej! Jest tu kto!?...
 — Jestem — ozwał się niewyraźny głos.
 — Czemu nie zajeżdżasz!! — zgromił energicznie cesarz.
 — Zjechałem między drzewa!...
 — Zajeżdżaj! — rozkazał cesarz.
 Drouot pośpieszył z uwagą.
 — Najjaśniejszy pan życzy sobie jechać do San Martino!? Teraz!... Na tę pogodę!...
 — I cóż w tem znalazłbyś dziwnego!?
 — Jeżeli mi wolno, najjaśniejszy panie, pozwoliłbym sobie zwrócić uwagę, że droga, wijąca się śród gór, nie jest bezpieczna w taką ciemń, a nadto ulewa mogła podmyć!...