Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/399

mu przy spotkaniu nie wspominajcie Walewskiej, będzie miał aż za wiele własnych wyrzutów sumienia!
 — Czy aż taki?
 — Bertrand, nie bądź taki ciekawy!
 — Anibym się ważył!
 Cesarz uśmiechnął się.
 — I nie próbój nawet się domyślać! Poczciwy Anglik ani się spodział, jak wpadł w sidła! Do śmierci będzie sobie wyrzuty czynił! No, moi kochani, pora nam pomyśleć wszystkim o spoczynku! Zapracowaliśmy nań rzetelnie, dwie noce bez snu prawie!... A co, cichnie, milknie!... Mówiłem, przeleci i po wszystkiem!... Drouot, a ty czego tam wypatrujesz pod oknem! Burzy niema... pada jeszcze trochę...
 — Tak, sire, ale...
 Napoleon podsunął się niecierpliwie do generała.
 — Cóż za ale!...
 — Ten odgłos — odrzekł, cicho Drouot.
 Bonaparte natężył słuch, z ostatnich odzewów oddalającej się nawałnicy dobywał się jakiś bliski, a nieprzebrzmiały szum.
 — Hm?! Nie rozumiem!? Nic nadzwyczajnego!
 — Morze, najjaśniejszy panie!
 Cesarz zmarszczył się.
 — Morze! Nie wydaje mi się! Burza za krótko trwała!
 — A jednak ten szum...
 Napoleon porwał za kapelusz i wyszedł pośpiesznie z komnatki.
 Bertrand z Drouotem podążyli za cesarzem.
 Bonaparte skręcił do sieni a stąd wprost przed dworek, od strony, gdzie stok wzgórza spadał ku morzu i tu wpił natężony wzrok w czarną, nieprzeniknioną płachtę nocy i czekał...
 Dwakroć zaróżowiły się obłoki, skłębione swe ukazując