Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/40

się do samej siebie. Fryna poruszyła się ociężale na kanapce.
 — Więc ona doprawdy jedzie?! Może ma zaproszenie do loży cesarskiej.
 Pani de Vauban wzruszyła pobłażliwie ramionami.
 — Co za przypuszczenie! Musiałam się pozbyć Moszyńskiej!
 Fryna spojrzała z uwielbieniem na swoją mistrzynię.
 — Pepi jedzie? — dodała hrabina.
 — Ach, czy ja wiem!... Wspominał coś!... Taki bywa teraz nudny!
 — Widocznie sama tego chcesz! Zaniedbujesz...
 — Z nim czasem tak trudno! Ale, wiesz, oswoić się nie mogę z myślą... o szambelanowej... Zapewne zostanie księżną!?...
 Hrabina nic nie odrzekła na tę uwagę...
 — Ja myślę, że zostanie!
 — Jesteś dziecinna! Pozwól, mam jeszcze księżnę bratowę na głowie!
 Hrabina orzeźwiła się nieco aromatyczną wódką, poprawiła machinalnie włosy przed zwierciadłem i wyszła do bocznych komnat, które były do niedawna przedmiotem tylu domysłów.
 Tu, na samym wstępie, powitało hrabinę melancholijne zapytanie księżnej.
 — Pojechali?
 — Oddawna!... Jakże Marjetka?!
 — Jednakowo, prosiła mnie o pozostawienie jej w samotności!... Biedne dziecko! O, ty nie uwierzysz, jak mnie to boli!...
 Księżna osuszyła oczy chusteczką.
 — Kochana księżno, czasem cierpienie jest całem przeznaczeniem człowieka!...