Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/401

 — Oficer ordynansu czeka na rozkazy, sire!
 Napoleon zasunął rękę pod mundur, głowę pochylił i, mierząc Drouota stalowym wzrokiem, rzucił porywczo.
 — Co, jaki ordynans!
 — Porucznik Perés, najjaśniejszy panie!
 — Kto taki? — Perés!
 — Porucznik bataljonu korsykańskiego!
 — Kto go do mnie komenderował na służbę?
 — Z rozpisu wypadła nań kolej...
 — Co mi pan o rozpisie mówisz! Oficerów potrzebuję, ludzi wyrobionych...
 — Elbijczyk właśnie!
 — Dosyć — niema tłumaczeń!
 Drouot pobladł.
 — Nieład — nieporządek! — strofował cesarz. — Powinieneś pan był pamiętać, że może zajść potrzeba! Elbijczyk! Zawsze toż samo! Taillade!... Dałbym sobie rękę uciąć, że na nic nie będzie zważał!
 — Taillade — sire!
 Bonaparte wpił stalowe spojrzenie w Drouota.
 — I co ten Taillade!? Służbista!? Manekin. Przecinka w rozkazie mu nie daj — bo gotów największe głupstwo palnąć! Wszyscy tacy!! Balbi!... Póty go upominałem, aż mi Campbella do Marciany sprowadził!... Wszystko tak! No, gdzież ten ordynans? Wołałem oficera ordynansu!
 — Sire! — czeka...
 — Tu powinien być!
 Drouot cofnął się ku drzwiom, uchylił je i dał znak.
 Do komnatki wszedł wyprężony jak struna porucznik.
 Cesarz zmierzył przybyłego od stóp do głowy.
 — Hm! Więc to pan nazywasz się Perés?
 — Tak jest, najjaśniejszy...