Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/405

 — Taillade — parbleu! — wołał niecierpliwie cesarz.
 Campbell, który był podążył za Napoleonem, wysuną się przed niego i pchnął drzwi, wiodące do małej izdebki.
 — Śpi tu właśnie!
 — Taillade, do miljon! — huknął gniewnie cesarz ponad głową porucznika.
 Porucznik poderwał się, spojrzał na cesarza i osłupiał.
 — Co ty tu robisz?! Co się stało? Mów!
 Taillade poruszył wargami, lecz głosu nie mógł dobyć.
 — Czego nie odpowiadasz!?
 — Sire! — wyjąkał porucznik.
 — Panie Taillade! — upomniał spokojnie Campbell.
 — Co tu robisz?! Skąd wracasz?!
 — Szedłem z Porto Longone, sire... do raportu... do generała Drouot... Przemokłem w drodze bardzo i pułkownik Campbell...
 — I cóż w Longone było — co było?!...
 — Według rozkazu, sire!...
 — Cesarz żachnął się.
 — Odpowiadaj, morbleu! Jaki rozkaz!?
 — Ja nie wiem... generał Drouot... Napoleon tupnął nogą.
 — Sapristi, można cierpliwość stracić! Więc co?! Zostawiłeś damę w Porto Longone, a sam tu siedzisz?!
 — Nie, najjaśniejszy panie, dama odjechała do Civila Vecchia!
 — No, więc czegóż nie mówisz? — rzekł łagodniej cesarz. — O to wszak pytam! Plączesz się jak smarkacz! Hm! A o której odebrałeś ordynans marszałka?
 Taillade otworzył szeroko oczy.
 — Ordynans?! Ja żadnego ordynansa nie...
 — Co, u licha! Śpisz chyba jeszcze! Kiedy nadjechał kurjer marszałka Bertranda?!