Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/417

 — Nie, daj mi tak zostać!
 Poza drzwiami, wiodącemi z saloniku do przedpokoju, rozległ się stukot i dźwięk rozmowy.
 Pani Walewska poruszyła się niespokojnie.
 — Generale — pozwól — ktoś nadchodzi!
 — Nie mamże prawa klęczyć u twych stóp?
 — Nieznośniku! — upomniała łagodnie szambelanowa — już się wyrywasz z oków przyjaźni, na którąś się deklarował?
 — Ale pod warunkiem, że ja będę mógł kochać!
 — Słyszę głos Pawła!
 Ornano powstał i ucałował ręce szambelanowej.
 — Pozwolisz, Marjo, że pochwalę się przed Pawłem?!...
 Pani Walewska nie zdążyła odpowiedzieć, gdy naraz drzwi się raptownie otwarły i do saloniku wpadł jak wichura imć pan Paweł Łączyński.
 — Bywajcie mi! Nowinę wam przywiozłem, wielką nowinę!...
 — Co się stało?! — Co?!
 Paweł odetchnął głęboko, zaczerpnął znów powietrza i wyrzucił gwałtownie.
 — Cesarz w Paryżu!
 Pani Walewska rozwarła szeroko oczy. Ornano pobladł.
 — Cesarz — w Paryżu?! — zagadnęła cicho szambelanowa.
 — Od wczoraj! wylądował przed tygodniem! Ney przeszedł do niego z całem wojskiem! Bez wystrzału wrócił do Tuileries! Bourboni uciekli!... Bruksela aż się trzęsie od zbiegów!! Ha! A mówiłem wam! Dość mu było ziemi francuskiej stopą tknąć, aby u nóg miał całą armję! Tak się stać musiało. Pędziłem tu jak wicher!... Widzisz generale, jeszcze i nasza kolej będzie! Cóżeście oniemieli, do miljon! Daj Maryśko buziaka! Dziś się pakujemy i na noc ruszamy do Paryża! Zamówiłem już konie na poczcie!...