Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/46

otworzę! Chociaż i tu, zdaje się, niema chustek, znów puzderka!
 — Jakto?!
 — Druga kolja... szmaragdowa!...
 — Chyba się pani zdaje!
 Fryna jęła pospiesznie oglądać zawartość puzderek.
 — Trzecia kolja z rubinów!... Djadem perłowy!... Boże! Jakie to bogactwa same... Kolczyki weneckie... a tu same bransolety... Kute!... aż się w oczach ćmi.. Pierścionki!... Flakony złote!...
 Pani Walewska dźwignęła się na fotelu.
 — Co pani? Nie może być!...
 Czosnowska drżącemi rękoma roztwierała puzderka, nie słysząc napomnień szambelanowej.
 — Jakież to misterne!... Taki ogromny brylant w zapince!... Szyldkret w złoto oprawny!... Topazy... Ach, co za kubeczki! Zwierciadło! Cała gotowalnia!... Jak żyję nie widziałam... skarb! I to pani wszystko ma... mój Boże, Boże!!...
 Szambelanowa, poruszona słowami Fryny, zbliżyła się do skrzyneczek. Łuny drogich kamieni, złota i srebra uderzyły panią Walewskę.
 — To nie moje! Skąd się to wzięło?...
 — Wspaniałe, niezrównane! — Wyśnićbym równie pięknych nie umiała! Albo ten medaljon! Otwiera się... patrz pani... minjatura!
 — Czyja, pozwól pani!
 — Cesarz! Jakże pięknie oddany!... Proszę, zobacz pani sama!
 Szambelanowa rzuciła okiem na minjaturę, Fryna nie zwróciła uwagi na pomieszanie pani Walewskiej i z gorączkową ciekawością pochyliła się nad pierwszą ze skrzynek. I tu zawartość puzderek była również bogata.
 Czosnowska raz po raz wydawała okrzyki zachwytu.