Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/49

 Poniatowski podszedł ociężale do Fryny i ozwał się tonem obojętnej grzeczności.
 — Prawda — ładny.
 — Ładny?! Niezrównany, prześliczny!... I to całe dwie skrzyneczki... Od cesarza!... „Najlepszej z najpiękniejszych śle oddany.“!!
 Książę zmarszczył się.
 Fryna poczytała sobie za obowiązek przekonać zupełnie Poniatowskiego o hojności cesarza.
 — Samych djademów... jest pięć, nie — sześć! Naszyjników trzy! Choćby ten szmaragdowy!... I wszystko dla szambelanowej... Przyniesiono przed chwilą... razem z tą lakoniczną karteczką!... Wymarzyćbym nie mogła! Ten Bonaparte musi być okrutnym bogaczem, powiedz sam, taki podarunek!...
 Poniatowski wzruszył ramionami i zauważył zimno.
 — Snać musiał się poczuwać do nielada wdzięczności dla imć pani szambelanowej!
 — Ale... ale przecież to są skarby całe!
 Książę poprawił nerwowo srebrny pendent pałasza.
 — Więc kłaniam!... Winszuję waszmość pani sukcesu, choć jest mi on niespodzianką!
 Czosnowska porwała się od klejnotów z naszyjnikiem perłowym, skoczyła do księcia i zawisła mu na szyi.
 — Zobacz, Pepi! Czy nie byłoby mi dobrze w tym naszyjniku!? Ach, nie krzyw się, szambelanowa przecież wie o nas!... Prawda, że cudny?!...
 Książę z łagodną stanowczością uwolnił się z rączek Fryny.
 — Tak — tak!...
 — Gdybyś chciał...
 — Żegnam. Powiesz mi o tem kiedyindziej!...
 Poniatowski skłonił się zimno damom i wyszedł.