Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/51

ska uniosła się na fotelu. Czosnowska próbowała ratować sytuację.
 — Szambelanowa jest cierpiąca, właściwie kamerdyner przez pomyłkę tylko!...
 — Nie będę śmiał trudzić waszmość pani zbyt długą rozmową! — rzekł Małachowski, zwracając się do pani Walewskiej.
 — Jednakże, panie marszałku! — protestowała Fryna.
 Małachowski zmarszczył się.
 — Racz waćpani nie mieszać się i pozostawić nas samych!
 Czosnowska stropiła się tą stanowczością i spojrzała pytająco ku szambelanowej.
 Pani Walewska skinęła przyzwalająco głową.
 Fryna wyszła.
 Małachowski przysunął krzesło do fotela szambelanowej, usiadł i po chwili milczenia ozwał się poważnie.
 — Waszmość pani za złe nie poczytuj mi tego najścia!... W tak ważnym momencie trudno zważać na światowe zwyczaje!... Od rana paliła mnie gorączka widzenia się z waszmość panią!... Krążące po mieście wieści potęgowały niecierpliwość! Nie chciano mnie tu nawet do kamerdynera wpuścić; gdyby nie Poniatowski, nie zdołałbym bodaj ci się zameldować! Słusznie sobie poczynasz, bardzo słusznie! Lepiej unikać ciżby, lepiej!
 Marszałek umilkł, jakby czekając na odpowiedź pani Walewskiej.
 Wielkie, szare, a dobrotliwe oczy marszałka zwróciły się do szambelanowej.
 Pani Walewska siedziała bez ruchu, zapatrzona w dal komnaty.
 — Przyszedłem, spodziewając się, że masz mi coś do powiedzenia?!... A może to plotki?... Może nie byłaś wczoraj...