Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/57

szałku!... Zabrakło mi po temu odwagi, woli, śmiałości! Nic a nic... zupełnie...
 — Zastanów się, waćpani, wszakże przed chwilą sama... oskarżałaś go...
 — Bo chciałam się usprawiedliwić, chciałam wytłumaczyć, bo pragnęłam zbyć z głowy tę misję!
 — Więc cała twa opowieść?...
 — Była kłamstwem, zmyśleniem!... Nie przypuszczałam, że słowa moje będą miały taką wartość...
 Marszałek spoglądał w osłupieniu na szambelanowę.
 — I nie wspomniałaś mu nawet, nie pytałaś o nic?...
 — Nie — nie! — szeptała przez zaciśnięte zęby pani Walewska.
 — Czemuś więc przyrzekła, czemuś zwodziła? — badał coraz surowiej marszałek.
 — Nie wiem!... Chciałam!... Nie pytaj mnie, mości marszałku!... Zapomnijcie o mnie, wykreślcie ze swoich rachub!...
 Małachowski zaśmiał się szyderczo.
 — Cha — cha! Powiadasz, że ci śmiałości nie starczyło, odwagi!... A na te... różne błyskotki masz dość i czoła i serca! Może nie miałaś kiedy mówić, boć na wyłudzenie takiego daru nielada czasu zużyłaś?
 — Tak!
 — Wzięłaś zapłatę i rozumiesz ją nadto hojną!
 — Tak!
 Marszałek wyprostował się.
 — Daruj, acani, moją pomyłkę! cenię twoją szczerość, jeżeli będziesz w potrzebie, możesz zażądać odemnie, abym fatygę twoją dukatami wyliczył!!
 Pani Walewska zaczerpnęła powietrza, chciała coś rzec, chciała bronić się, odeprzeć rzuconą jej obelgę, lecz Małachowskiego już nie było w komnacie.
 Szambelanowę opanował wybuch szału. Dopadła skrzy-