Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/63

 — Spełniam to, do czego mnie upoważniłeś, sire!
 Na progu komnaty stanął kamerdyner.
 — Kto przyniósł te skrzynki? — zagadnęła oschle szambelanowa.
 — Dwóch żołnierzy gwardji — właściwie był i pokojowiec z Zamku — mówili...
 — Dosyć! Zbierz te puzderka do skrzynek! Zamknij! Oddaj klucze! Te skrzynki natychmiast odnieść imć panu marszałkowi dworu jego cesarskiej mości!!...
 Kamerdyner, idąc za głosem pani Walewskiej a onieśmielony obecnością cesarza, spełnił niezgrabnie rozkazy i wysunął się z komnaty razem ze skrzynkami.
 Szambelanowa zwróciła się do cesarza.
 — A teraz, najjaśniejszy panie, zechciej wziąć klucze.
 — Ależ, dziecko! — rzekł Bonaparte, zakłopotany tem zakończeniem niezrozumiałej dlań sceny. — Musiano ci doręczyć i moją kartkę! Pozwoliłem sobie przesłać ci te drobiazgi z intencją złożenia dowodu pamięci.
 Pani Walewska wyprostowała się dumnie.
 — Nie mogę ich przyjąć!
 — Cóż znowu!
 — Tak, najjaśniejszy panie! Bo to dar za wielki dla Walewskiej, — za mały dla Polki!
 Bonaparte skrzyżował ręce na piersiach.
 — Mogę być hojnym tylko dla Walewskiej!
 — W takim razie, sire, Walewska niczego od ciebie nie żąda, niczego przyjąć nie może.
 — Więc odrzucasz moje wyznania! Nie mogąc osięgnąć swej ceny — zasklepiasz się, nie masz ku mnie serca?!
 Szambelanowa zarumieniła się lekko.
 — Nie, sire — rzekła półszeptem — tylko, jeżeli żądanie moje przechodzi możność, więc zaniechaj myśli o darach, niech nie będę ani bogatszą, ani możniejszą, niż jestem!